این شهید بزرگوار در روز یکم تیر ماه سال ۱۳۴۶، در شهر قزوین به دنیا آمد. پدرش احمد، راننده بود و مادرش صفیه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته ریاضی درس خواند و دیپلم گرفت. از سوی یگان بسیج استان در جبهه حضور یافت. در روز چهارم دی ماه سال ۱۳۶۵، در ام‌الرصاص عراق به شهادت رسید. پیکرش مدت‌ها در منطقه بر جا ماند و سال ۱۳۷۷ پس از تفحص در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد.

فرازی بر وصیت نامه شهید بزرگوار : بسم الله الرحمن الرحیم. «و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون». (آل‌عمران/۱۶۹).گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند، مرده‌اند؛ بلکه ایشان زنده‌اند و نزد خدای‌شان روزی می‌خورند. 

با عرض سلام خدمت مولای‌مان مهدی موعود (عج) و با سلام به نایب بر حقش، امام امت و با عرض سلام و درود خدمت شما پدر و مادر گرامی؛ امیدوارم در سایه‌ی رحمت خداوند از سلامت کامل برخوردار بوده و خوش و خرم، شکرگزار نعمت‌های بی‌کران الهی باشید. اگر از حال فرزندتان جویا باشید، خوب و دست بوس‌تان می‌باشم. 

پدر و مادر عزیز! از آن جایی که همیشه و در همه حال به]یاد شما و زحماتی که برایم کشیده‌اید، بوده و هستم؛ لذا بدین وسیله مراتب مخلصی و ادب را به جای می‌آورم. والدین گرامی‌ام! در نامه‌ی قبلی هم برای‌تان نوشتم و در این نامه هم به عرض می‌رسانم، دوست دارم اگر چنان‌چه اتفاقی برایم افتاد، کوهی باشید در برابر نسیمی؛ هر چند که «بادمجان بم، آفت ندارد!» برایم گریه نکنید؛ زیرا همان‌طوری که علی (ع) گفته، رستگار شده‌ام و شیون و گریه‌ی شما برای مظلومی حسین (ع) باشد. 

هیچ‌کس برایم سیاه نپوشد؛ چرا که در غم و اندوه، سیاه بر تن می‌کنند، حال این که بر شما اندوهی وارد نشده است؛ بلکه این خود افتخار است که خانواده‌ی شهید باشید و برای خدا فرزند خود را ـ که به امانت نزد شما بوده بدهید. مرا ناکام ننامید؛ زیرا که کامی بالاتر از شهادت در راه خدا و پرواز به سوی او برای جوانان این کشور اسلامی وجود ندارد. 

سلام مرا به «مهدی» و خواهرانم و آقا «رضا» برسانید و به مهدی بگویید که تلاشش را فقط در راه درس خواندن صرف کند، تا در آخر سال به نحو احسن نتیجه‌اش را بگیرد. به همه‌ی عموهایم و تمام اقوام، سلام گرم مرا برسانید و از همه برایم حلالیت بطلبید.دیگر عرضی ندارم، جز التماس دعا. به امید پیروزی رزمندگان اسلام. ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/ موجیم که آسودگی ما عدم ماست. ۱۳/۰۹/۱۳۶۵. اسمعیل اسمعیلی ‌مرندی