یزید بن زیاد بن محاصر (مهاجر) معروف به «ابوالشعثاء کندی» از مردان شریف و شجاع و بی‌باک بود و پیش از آن که امام حسین علیه السلام به سپاه حر برخورد کند، از کوفه به سوی امام شتافت و به کاروانش پیوست. 

هنگامی که «مالک بن نسر»، فرستاده ابن زیاد، برای حر پیام آورد که از حرکت امام علیه السلام جلوگیری کند، یزید بن زیاد به وی گفت:«‌ تو مالک بن نسر هستی؟» گفت:« بله.» ‌ یزید بن زیاد گفت:« مادرت در عزایت بگرید. این چه پیامی است که آورده ای؟!» مالک گفت:« من از پیشوای خودم اطاعت کردم و به بیعتم وفا نمودم.» 

یزید بن زیاد گفت:«خیر. تو پروردگارت را نافرمانی کردی و اطاعت از پیشوایت برایت موجب هلاک و ننگ و آتش دوزخ خواهد شد! مگر نشنیده‌ای که خدای تعالی فرموده است:« و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به آتش دوزخ دعوت می‌کنند و روز قیامت یاری نخواهند شد!»(سوره قصص، آیه 41) 

مالک از جواب درمانده شد. روز عاشورا نیز یزید بن زیاد ابتدا سواره مبارزه می‌کرد و پس از آن که اسب او را پی کردند، در مقابل امام علیه السلام زانو زد و صد تیر به سوی دشمن رها کرد. او تیر انداز ماهری بود و هر تیری که می‌انداخت، امام می‌فرمود:« ‌خداوندا! تیرهای او را به هدف بنشان و بهشت را پاداش او قرار ده!» 

هنگامی که تیرهای یزید تمام شد، برخاست و گفت:« جز 5 تیر همه به هدف نشست.» آن گاه با شمشیر به سپاه دشمن حمله برد و رجز خواند و می گفت:« منم یزید فرزند مهاجر، شجاع تر از شیر بیشه. خدایا من یاور حسین ام و از ابن سعد دور و بیزارم.» و پیوسته جنگ کرد تا به شهادت رسید. نام وی در زیارت ناحیه مقدسه ذکر شده است.